บทความเรื่อง " 8 เดือนในปักกิ่งนี้ ผมเขียนขึ้นมาหลังจากกลับจากไปราชการที่กรุงปักกิ่ง ประเทศ สปจ. (ภาษาทหารเรียกชื่อย่อของ สาธารณรัฐประชาชนจีนว่า "สปจ." เมื่อปี พ.ศ.2532 คือเมื่อ 17 ปีที่แล้ว และเรื่องนี้ได้เคยนำลงในวารสารของกรมสรรพาวุธทหารบกไปแล้วในปีนั้นเอง ถ้านับถึงปัจจุบันก็ถือว่านานมากแล้ว สำนวนการเขียนต่าง ๆ ตลอดจนข้อมูลเนื้อหาจะเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในสมัยนั้น อาจจะดูล้าสมัยไปบ้างทั้งสำนวนและเนื้อหา แต่ก็น่าจะมีสิ่งที่น่าสนใจอยู่บ้าง ก็ลอง ๆ อ่านดูแก้เหงาน๊ะครับ ผมใช้วิธีคัดลอกจากบทความของเก่า ไม่ได้แต่งเติมเสริมต่ออะไรขึ้นมาอีก เมื่อก่อนเขียนไว้อย่างไร ก็เอามาลงอย่างนั้นหมดเลย ไม่อยากไปต่อเติมหรือดัดแปลงแก้ไขต้นฉบับ
สาเหตุที่นำมาลงในนี้ ก็ได้รับแรงบันดาลใจมาจาก น้องรุ่นซาว (สุวิช พรหมกิ่งแก้ว) ที่เคยไปศึกษาในใต้หวันแล้วนำเรื่องราวของตนเองมาเขียนบอกเล่าไว้ในต่วย'ตูน เล่มเล็กในปัจจุบัน ก็ไม่ได้มีความมุ่งหมายที่จะไปแข่งขันอะไรกับน้องซาวเขาหรอกครับ เพียงแต่อยากจะเอาเรื่องราวอีกมุมมองหนึ่งของจีนแผ่นดินใหญ่มาเล่าสู่กันฟังเท่านั้น เริ่มเรื่องเลยน๊ะครับ..................................................
8 เดือนในปักกิ่ง
สมัยที่ผมยังเป็นเด็ก เคยเปิดวิทยุฟังรายการข่าวของสถานีวิทยุปักกิ่งภาคภาษาไทย ซึ่งรับฟังได้ในจังหวัดเชียงใหม่บ้านเกิดของผมเอง สถานีวิทยุแห่งนั้นเท่าที่ทราบในตอนนั้นมีกำลังส่งถึง 1,000 กิโลวัตต์ จึงสามารถเปิดรับฟังได้อย่างสบาย ผมฟังอยู่ทุกบ่อยโดยปล่อยความคิดฟุ้งซ่านไปตามประสาเด็กในสมัยเมื่อ 20 กว่าปีก่อนว่า ปักกิ่งคงเป็นเมืองที่ไม่น่าอยู่เหมือนกับบ้านเรานัก คงจะเต็มไปด้วยผู้คนดุ ๆ มากมาย บางครั้งก็นึกเห็นภาพของตาแป๊ะแก่ ๆ ที่ขายของอยู่ตามร้านรวงต่าง ๆ ในบ้านเราว่าคงจะมีอยู่มากมายในเมืองจีนเป็นแน่ ความคิดในตอนนั้นคิดว่าถ้าจะให้ไปอยู่ที่ปักกิ่งเห็นจะไม่เอาแน่ ๆ นึกไม่ถึงเลยว่าอีก 20 ปีให้หลัง ความหวาดกลัวในครั้งกระนั้นจะกลายเป็นความจริงขึ้นมาจนได้ คือผมต้องระเห็จจากเมืองไทยไปอยู่ปักกิ่งนานถึง 8 เดือนเต็ม ตลอดเวลา 8 เดือน ที่ได้ไปรู้ไปเห็นสิ่งต่าง ๆ มา ทำให้ภาพพจน์เก่า ๆ ที่เคยวาดไว้เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมาก ผมเชื่อว่าโอกาสที่จะไปสัมผัสกับชีวิต ขนบประเพณีและวัฒนธรรม ของผู้คนในเมืองหลวงสาธารณะรัฐประชาชนจีนได้อย่างใกล้ชิด เป็นเวลาเนิ่นนานเช่นนี้ สำหรับพวกเราคงมีไม่มากนัก ส่วนใหญ่ก็มักจะไปกับคณะทัวร์ราว 7 วัน 10 วันเท่านั้น ซึ่งก็คงจะได้เห็นอะไรเพียงผิวเผิน โอกาสที่จะลงไปคลุกคลีสัมผัสกับผู้คนระดับชาวบ้านคงจะมีน้อยมาก ฉะนั้นผมจึงใคร่ขอถือโอกาสนี้เผยแพร่ประสบการณ์ ที่ได้ไปเห็นมาให้ท่านผู้อ่านลองสดับตรับฟังดูมั่งว่าเป็นอย่างไร เผื่อจะมีประโยชน์บ้างสำหรับใครก็ตามที่จะไปเมืองจีนในภายหน้า ยิ่งตอนนี้ปักกิ่งก็กำลังเป็นที่น่าสนใจจากผู้คนทั่วโลกอีกด้วย ตามผมมาซิครับ ผมจะเล่าให้ฟัง....
